Ως αιφνίδια απώλεια ακοής ορίζεται η απώλεια ακοής που ξεκινά χωρίς προειδοποίηση και χωρίς προφανή λόγο και αναπτύσσεται σε διάστημα 24 ωρών ή λιγότερο. Η απώλεια ακοής εμφανίζεται στο όργανο ακοής του έσω αυτιού (κοχλίας) ή στο νεύρο της ακοής, όχι στο μέσο ή έξω αυτί.
Οι περισσότερες περιπτώσεις αιφνίδιας απώλειας ακοής είναι ιογενείς και οι περισσότεροι ασθενείς αντιμετωπίζονται με στεροειδή. Οι ασθενείς με ήπιους βαθμούς απώλειας ακοής συνήθως αναρρώνουν.
Παρά το γεγονός ότι η αιφνίδια απώλεια ακοής είναι μια σχετικά συχνή ασθένεια που έχει αποτελέσει αντικείμενο σημαντικής κλινικής έρευνας, η ξαφνική απώλεια ακοής εξακολουθεί να είναι ενοχλητική για γιατρό και ασθενή, επειδή η αιτία συχνά δεν μπορεί να προσδιοριστεί, η θεραπεία δεν είναι πάντα αποτελεσματική και η πρόγνωση είναι συνήθως αβέβαιη.
Σε πολλούς ασθενείς με αιφνίδια απώλεια ακοής δίνεται αρχικά από μη ειδικούς μια άλλη διάγνωση, όπως λοίμωξη του αυτιού ή απόφραξη από κερί, και έτσι η πραγματική φύση του προβλήματός τους μπορεί να μην αναγνωριστεί αργότερα, καθυστερώντας την κατάλληλη θεραπεία. Ακόμη και με έγκαιρη θεραπεία, ωστόσο, οι ασθενείς μπορεί να μην βελτιωθούν και η απώλεια ακοής μπορεί να είναι μόνιμη.
Αιτίες αιφνίδιας απώλειας ακοής
Σε πολλές περιπτώσεις, η αιτία της απώλειας ακοής δεν μπορεί να προσδιοριστεί με βεβαιότητα. Πιθανές αιτίες ξαφνικής απώλειας ακοής περιλαμβάνουν:
- Ιογενής λοίμωξη
- Εγκεφαλικό
- Απώλεια ροής αίματος (ισχαιμία) στο εσωτερικό αυτί
- Μια ρήξη μεμβράνης στο εσωτερικό αυτί
Οι ιοί πιστεύεται ότι είναι η πιο κοινή αιτία αιφνίδιας απώλειας ακοής.
Δευτερεύουσες αιτίες απώλειας ακοής
Η ξαφνική απώλεια ακοής μπορεί να είναι ένδειξη μιας υποκείμενης ιατρικής πάθησης, όπως η νόσος του Meniere (διαταραχή της ισορροπίας υγρών στο εσωτερικό αυτί), η αυτοάνοση νόσος του εσωτερικού αυτιού (όταν το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος επιτίθεται κατά λάθος στους ιστούς του εσωτερικού αυτιού σας), ή όγκος του ακουστικού νεύρου (ακουστικό νευρίνωμα ). Οι όγκοι είναι αρκετά σπάνιοι και μπορούν να αποκλειστούν με μαγνητική τομογραφία.
Πώς αντιμετωπίζεται η αιφνίδια απώλεια ακοής;
Είναι γενικά αποδεκτό ότι τα στεροειδή (κορτιζόνη), που λαμβάνονται από το στόμα σε διάστημα 1 έως 2 εβδομάδων, είναι η μοναδική πιο ευεργετική θεραπεία για την ξαφνική απώλεια ακοής, αν και δεν οδηγούν σε βελτίωση σε κάθε περίπτωση. Εάν η απώλεια ακοής είναι μεγάλου βαθμού είναι προτιμότερη η ενδοφλέβια χορήγηση στεροειδών. Μερικές φορές πρόσθετες δόσεις στεροειδών εγχύονται απευθείας στο αυτί ταυτόχρονα. Η ένεση επιτυγχάνει υψηλότερες δόσεις στα υγρά του εσωτερικού αυτιού, αλλά δεν οδηγεί πάντα σε ανάκτηση της ακοής.
Άλλες θεραπείες χρησιμοποιούνται επιλεκτικά, ανάλογα με τα ευρήματα και την πιθανή αιτία της απώλειας ακοής. Ο θεραπεία με υπερβαρικό οξυγόνο φαίνεται να βοηθάει μερικές φορές αν και οι σχετικές μελέτες ήταν μεθοδολογικά ανεπαρκείς. Έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί αντιιικά φάρμακα, αλλά δύο καλά ελεγχόμενες μελέτες, μία στις ΗΠΑ και μία στην Ευρώπη, δεν έχουν δείξει κανένα όφελος. Το εγκεφαλικό επεισόδιο ή η ισχαιμία μπορούν να αντιμετωπιστούν με αντιπηκτικά. Η ρήξη της μεμβράνης του εσωτερικού αυτιού αντιμετωπίζεται με στήριγμα κρεβατιού. Η αυτοάνοση νόσος του έσω αυτιού( AIED) αντιμετωπίζεται με στεροειδή ή ανοσοκατασταλτικά, η νόσος του Meniere με διουρητικά και δίαιτα χαμηλή σε αλάτι, το ακουστικό νευρίνωμα με ακτινοχειρουργική (εάν είναι μέχρι κάποιου μεγέθους) ή χειρουργική αντιμετώπιση. Ως εκ τούτου η μαγνητική τομογραφία είναι υποχρεωτική(όχι όμως άμεσα).
Οι περισσότεροι γιατροί συμφωνούν ότι οι θεραπείες είναι πιο αποτελεσματικές όταν ξεκινούν όσο το δυνατόν νωρίτερα μετά την έναρξη της απώλειας. Αν και δεν ανακτούν όλοι οι ασθενείς την ακοή, υπάρχουν επιλογές ακόμη και για ασθενείς που έχουν μόνιμη απώλεια ακοής.